banejo pli saĝa ol mi

  En mia loĝejo (loĝata por 2 jaroj), banejo estas sufiĉe komforta. Oni puŝas butonon, kaj atendas ĝis alarmo avertas nin, ke varma akvo sufiĉe eniĝis en la bankuvon.  Sed hodiaŭ, malkutima alarmo sonis, kaj veninte en la banejon mi trovis la kuvon senakva.  Do, mi, ne ŝtopinte elfluejon de bankuvo puŝis butonon.  Sed tiam, akvo ne fluadis vane en la elfluejon.  La baneja sistemo sciis, ke mi ne ferme ŝtopis la bankuvon, avertis min tiel. 

   Laŭ mia edzino, la banejo estas pli saĝa ol mi.

dokumento pri la Tertremo en 1995-01-17

11 jaroj pasis de la Granda Tertremo en kaj ĉirkaŭ Kobe.  Tiam, mi en fora loko, sendis ret-mesaĝojn al siatempa soc.culture.esperanto,  tiama preskaŭ sola mesaĝo-kunigejo.  Tion mi hodiaŭ malkaŝas.  Interesitoj bv. viziti: http://www.hh.e-mansion.com/~sibazyun/sib-dok/tertremo1995.htm

celebri plenkreskiĝon

Kiel skribite hieraŭ, hodiaŭ en la "Tago por plenkreskiĝintoj", oni havis festenon al la 20-jariĝintoj en multaj municipoj, kaj tie, precipe, multaj junulinoj vestis sin per kimono,  tradicia japana vestaĵo.  Tio memorigas al mi la tagon, kiam mi estis tiel festita.  Estis gimnastika halo de la urbo Sendai.  Tie gastoprelegis OOE Kenzaburoo, kaj mi ne sciis, ke li poste premiiĝis je literatura Nobel-premio, nek pri tio, ke mi tradukis unu el liaj noveloj esperanten: en "Postmilita Japana Antologio" aperas la traduko: "La Lukso de la Mortintoj".  Nu, tamen mi neniom memoras, kion li prelegis ...

   Kion mi meoras estas: ĉirkaŭ mi estis multaj samaĝulinoj en kimono... sed ili ĉiuj ŝajnis al mi pli aĝaj je 4 aŭ 5 jaroj.  Ĉu la kimono kaj ŝminkado impresis min tiel?  Tie mi trovis konatinon vestitan en eŭropstila vesto (kian ni kutime vidas), kaj nur ŝin mi agnoskis samaĝa al mi.

Feliĉa lundo (la dua lundo januare)

La 9a de januaro, 2006, nome la 2a lundo de januaro, estas por japanoj unu el la t.n. Feliĉaj Lundoj.  De antaŭ jardekoj, la 15a de januaro estis nacia feri-tago por celebri plenkreskiĝon de junuloj, tio estas ĉe ni 20-jariĝo.  De tiu aĝo, oni rajtas fumi, trinki alkoholaĵon kaj partopreni en balotado.  Sed de antaŭ kelkaj jaroj, tiu festotago iĝis la 2a lundo de januaro.  Oni lastatempe ferias en sabato kaj dimanĉo, do oni feriu 3 tagojn en daŭro --- tia estis la motivo por fari lundon ferio, anstataŭ fiksita dato.

   La samo okazis por aliaj 3 festotagoj: la tago de la maro, de la 20a de julio iĝis la 3a lundo de julio; la tago por respekti maljunulojn, de la 15a de septembro iĝis la 3a lundo de septembro; kaj la tago por sporto, de la 10a de oktobro iĝis la 2a lundo de oktobro.

   Sed ne ĉiuj popolanoj ĝojas pro tiu ĉi ŝanĝo.  En lernejoj, lernoprogramo estas fiksita laŭ semajna kalendaro, sed dank' al tiuj ĉi Feliĉaj Lundoj, la lecionoj destinitaj okazi en lundo ricevas damaĝon, ol alitagaj lecionoj.

fariĝis 56-jara

   Hodiaŭ, je la 6a de januaro, mi fariĝis 56-jara.  Mi naskiĝis en la najbaro de urbo Sendai (350km norde de Tokio), sed tiam Paĉjo laboris en la urbo, kaj baldaŭ la familio mem loĝis en la urbo.  Plej longe, en la plej impresiĝemaj 10-jaraĝeco mi vivis en la teraso de Monto Aoba, nun parto de la Universitato Tohoku.  Tiam,  la universitata tereno estis duono ol la nuna, kaj mia domo estis proksima al ĝi, en tiel nomata la distrikto Kaŭauĉi/川内 /.  Kiel knabo 12jara, en la mezlernejo (laŭ japana sistemo; nome la 7a grado),  mi vizitis la universitatan feston, kaj hazarde trovis ekspozicion de Esperanto.  Tio estis la unua kontakto al la lingvo.  Mi ekhavis intereson, kaj poste enmanigis al mi memlernolibron titolitan 'Esperanto en 4 semajnoj', sed rezignis lerni je ties tria tago.  En tiu paĝo de la libro estis tia frazo, ke 'TIO estas pronomo, ktp'.  Al mi la termino pronomo (japane: daimeisi) estis tute fremda.  Estas imprese, ke hodiaŭ mi kiel veterano en Esperanto priparolas facile tiajn gramatikajn terminojn.  Sed la intereso al ĝi restis, kaj kiam mi ja ekvizitis tiun universitaton, mi tuj elektis ties esperantan klubon.
  En la 22a jaraĝo, mi elektis vojon kiel informadika inĝeniero, kaj ankorau nun estas tia.  La tiama laborloko estis Amagasaki (inter Oosaka kaj Koobe), kaj tie mi trovis mian Edzinon.  Poste, la laborejo igis min (kaj dudekojn da kolegoj kune) labori en Kamakura (apud Yokohama), kaj ankoraŭ tie laboras. La restantaj jaroj en la laborejo fariĝis malmultaj...
  Jen tre konciza prezento de mia vivo.

P.S. La bildo montras monteton en la ĉirkaŭurbo de Sendai, pentrita de mia Paĉjo.

Jokohama flanko de stacidomo Oohuna

Novjaran saluton por 2006!  Ĉi-jare mi kaj mia edzino vizitos la 91an Florencan UK-on, kaj la ĉefa celo mia estos inviti anojn al la 92a UK en Jokohamo (Yokohama), kie ankaŭ mi loĝas.

  Mia loĝloko estas rande de tiu urbo, kun pli ol 3 miliono da loĝantoj, la dua plej granda urbo en Japanio.  Kiom rande?  Nome, 300 metroj de ĉi tie estas la urbo Kamakura, kaj la fervoja stacidomo, kiun mi uzas, estas Oohuna, troviĝas en ambaŭ urboj.  Nun mi devas iri al la kamakura flanko por eniri en la stacidomon.  Unu monaton poste, nova en/el-irejo de la stacidomo estos preta, kaj ĝi estas flanke de Jokohamo, pli proksima al mia loĝejo.